W sobotę 21 kwietnia ponad czterdziestu członków i sympatyków K.T.P„Włóczykij” wyruszyło autokarem na wycieczkę szlakiem zamków i pałaców.
Pierwszym miejscem naszego zainteresowania był zamek w Kórniku, który zwiedzaliśmy podzieleni na dwie grupy. Jest to zabytkowa rezydencja historycznych rodów Górków i Działyńskich. Obecnie siedziba muzeum i Biblioteki Kórnickiej PAN. Początki zamku sięgają średniowiecza, jego obecny kształt pochodzi z połowy xix wieku. 11 lipca 2011 roku obiekt uznany został za Pomnik historii Polski. Obecnie w zamku mieści się muzeum z wieloma unikatowymi eksponatami, m.in. meble różnych stylów i epok, obrazy mistrzów polskich i europejskich, rzeźby, kolekcje numizmatyczne, militaria polskie i wschodnie, wyroby rzemiosła artystycznego porcelany i srebra. Najokazalszym wnętrzem rezydencji jest Sala Mauretańska, nawiązująca do Dziedzińca Lwów w Alhambrze, początkowo przeznaczona na bibliotekę, później na salę muzealną, do dzisiaj eksponująca pamiątki narodowe. W pokoju pod wieżą eksponowane są też zbiory etnograficzne i przyrodnicze przywiezione przez Władysława Zamoyskiego z Australii i Oceanii.
Pełni wrażeń ruszyliśmy w kierunku miejscowości Koszuty, gdzie zwiedziliśmy Muzeum Ziemi Średzkiej – Dwór ziemiański powstały około 1760 roku prawdopodobnie dla Józefa Zabłockiego. Wzniesiony został na planie prostokąta z narożnymi alkierzami. Budynek parterowy z mieszkalnym poddaszem. Dwór zbudowano w oparciu o konstrukcję szkieletową z modrzewia, wypełnioną gliną, na dębowej podwalinie z fragmentami murowanymi z cegieł: kominy i półokrągły ryzalit salonu. Korpus główny dworu przykryto dachem łamanym w typie mansardy. Alkierze nakryto dachami kopulastymi. Do 1902 roku dwór pokryty był gontem, później czarną dachówką. W 1983 roku przywrócono pokrycie dachu gontem. W 2 poł. XIX do drzwi wejściowych prawdopodobnie dobudowano drewnianą werandę, przez co dodatkowo podkreślono symetrię budynku. Dwór był otynkowany. Wejście główne prowadziło przez werandę i sień do reprezentacyjnego owalnego salonu, położonego centralnie. Po prawej i lewej stronie sieni i salonu umieszczono po dwa pokoje. W szczytowych partiach budynku, w różnym okresie wzniesiono po dwa alkierze (frontowe i ogrodowe) wraz z przybudówkami. Obecny wygląd dworu jest konsekwencją przebudowy przeprowadzonej w 1902 roku. Zmieniono wtedy kształt alkierzy ogrodowych i dobudowano niewielkie alkierze frontowe. Stała ekspozycja pt.: ”Mała siedziba ziemiańska w Wielkopolsce”, pod względem funkcjonalnym powtórzyła dawny układ. Pomieszczenia ekspozycyjne wyposażone są w meble, przedmioty codziennego użytku i obrazy z XVIII, XIX i początku XX wieku, oddając realia mieszkania z przełomu XIX i XX wieku.
Ostatnim przystankiem na naszej wycieczce był Rogalin. Pięknie odrestaurowany pałac i jego otoczenie w już na pierwszy rzut oka wzbudził nasz szczery zachwyt. Pałacowe wnętrza okazały się równie wspaniałe i niezwykle ciekawe.
Wieś Rogalin, sięga swymi początkami XIII w. Swą sławę zawdzięcza pięknemu położeniu, ciekawej historii i niemal nienaruszonej kompozycji zespołu pałacowo-parkowego – głównej siedziby zasłużonego dla Polski rodu Raczyńskich. Przed jego powstaniem w istniejącym tu wcześniej dworze urodził się Krzysztof Arciszewski, słynny admirał floty holenderskiej i generał artylerii króla Władysława IV.
Rogalin stał się centrum życia towarzyskiego, politycznego i kulturalnego w latach 70-tych XVIII w. kiedy w nowo wzniesionym pałacu Kazimierz Raczyński podejmował rzesze gości. Autorstwo projektu rogalińskiej rezydencji przypisuje się jednemu z drezdeńskich architektów działających w Warszawie w latach 60. XVIII wieku. Krótko po wzniesieniu pałacu, fundator rozpoczął jego klasycystyczną modernizację według projektów królewskich architektów- Dominika Merliniego i Jana Christiana Kamsetzera. Dzieło to kontynuowali jego następcy, w tym wnuk Edward. Zapewne wówczas otoczenie pałacu z rokokowym ogrodem poszerzono o park krajobrazowy z wiekowymi dębami. Do tradycji muzealnych zapoczątkowanych przez Zbrojownię, będącą w istocie pierwszą izbą muzealną w Wielkopolsce, nawiązał Edward Aleksander Raczyński, który dla pomieszczenia stworzonej przez siebie kolekcji współczesnego malarstwa wybudował w 1910r. w Rogalinie publicznie dostępną galerię. Podczas II wojny światowej siedziba została zaanektowana przez Hitlerjugend Gebietsführerschule, a po jej zakończeniu działał tu m.in. ośrodek kolonijny i szkoła.
W 1948 roku powstał tu Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu. Zwieńczeniem mecenasowskiej działalności rodu było powołanie w 1991r. przez Edwarda Bernarda, ostatniego męskiego potomka, Prezydenta RP na Uchodźstwie, Fundacji im. Raczyńskich przy Muzeum Narodowym w Poznaniu. Zgodnie z wolą fundatora dzieła sztuki należące do rodziny mają być publicznie udostępniane w rogalińskiej siedzibie i poznańskim Muzeum.
Naszą wycieczkę zakończył spacer po pięknym rogalińskim parku i wspaniała kawa w parkowej kawiarence. Zmęczeni, ale zadowoleni i pełni wrażeń wróciliśmy do Wągrowca
