Na kolejną już wycieczkę do Puszczy Noteckiej zaprosił nas 26 marca kol. Leszek Tomczak i Klub Turystyki Pieszej „Włóczykij”. Wzięło w niej udział 40 osób. Naszą wyprawę zaczęliśmy 3 km za miejscowością Klempicz przy pomniku spadochroniarzy. Upamiętnia on jedenastu polskich i radzieckich spadochroniarzy, którzy działali w obrębie Puszczy Noteckiej jesienią i zimą 1944 roku. Stoi w miejscu ich lądowania w dniu 7 września 1944r.
Po zrobieniu pamiątkowego zdjęcia zagłębiliśmy się w puszczę. Prowadziły nas bardzo czytelne strzałki przygotowane przez Leszka i pana leśniczego, tak, że nikt nie mógł zabłądzić. Od razu otoczył nas piękny las. Puszcza Notecka to wielki kompleks leśny w Kotlinie Gorzowskiej zajmujący około 135 tys. ha, porastający wydmowy obszar międzyrzecza warciańsko-noteckiego, ciągnący się na długości ponad 100 km od Santoka i Skwierzyny na zachodzie po Oborniki i Rogoźno na wschodzie przy średniej szerokości 20 km.. Krajobraz puszczy urozmaicają potężne wały wydm, które tworzą malowniczy labirynt dolin i pagórków. Drzewostan puszczy pochodzi w większości ze sztucznych nasadzeń zapoczątkowanych na dużą skalę w II poł. XIX wieku. Są to głównie około 70 –letnie drzewa sosnowe z nikłą domieszką brzozy. Najstarsze 120- 130 letnie drzewa znajdują się w rezerwacie Cegliniec. Za najstarsze drzewo puszczy uchodzi dąb Józef rosnący w Marianowie w pobliżu Sierakowa. Na terenie puszczy znajduje się 16 rezerwatów przyrody.
Nasza droga przez ta przepiękną puszczę wynosiła 12 km i wiodła przez zalesione wydmy, tak, że trochę się wspinaliśmy, trochę kluczyliśmy i to wszystko przy pięknej słonecznej pogodzie. A widoki były przepiękne. I tak wędrując za strzałkami doszliśmy do mety, do leśniczówki Chraplewo, gdzie czekał na nas jej gospodarz pan Przemysław Nowak i nasz Leszek Cichy. Wszyscy chętnie skorzystaliśmy z zaproszenia i możliwości odpoczynku po wędrówce. Kiedy już skonsumowaliśmy upieczone na ognisku kiełbaski, pan leśniczy opowiedział nam o Puszczy, jej historii i mieszkańcach, szczególnie o tych, którzy wsławili się odwagą i bohaterstwem w czasie II wojny.
Podziękowaliśmy serdecznie gospodarzowi, pomogliśmy posprzątać i pomału zebraliśmy się do drogi powrotnej. Zatrzymaliśmy się jeszcze w Stobnicy na kawę, ale to już inna historia….!
